เพลง | MUSIC

ตราบใดที่ฟ้ายังเปลี่ยนสีโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ปลงเสียเถิดคุณขาอย่ามัวอาวรณ์เมื่อเจอรักซ้อนซ่อนใจ จะอยู่หรือไปก็ใจของเขาหากเหมือนใจเราไม่ต้องเศร้าใจ เมื่อเขาสิ้นศรัทธาตัดเยื่อขาดใยก็ปล่อยเขาไปดีกว่า ปลงเสียเถิดความรักคิดให้ตระหนัก ความรักคือน้ำตา ทั้งทั้ง ที่รู้ก็อยากจะรักปักใจใฝ่หาไม่สมอุราก็เสียใจ โอ้.อนิจจาเฝ้าเตือนใครเขาผงเข้าตาเรามันเศร้าเกินใคร ปลงไม่ตกอกเอ๋ยอาวรณ์อาลัยเขารู้บ้างไหมว่าใครยังคอย ปลงเสียเถิดความรักคิดให้ตระหนัก ความรักคือน้ำตา ทั้งทั้ง ที่รู้ก็อยากจะรักปักใจใฝ่หาไม่สมอุราก็เสียใจ โอ้.อนิจจาเฝ้าเตือนใครเขาผงเข้าตาเรามันเศร้าเกินใคร ปลงไม่ตกอกเอ๋ยอาวรณ์อาลัยเขารู้บ้างไหมว่าใครยังคอย

ฟ้าแว่วเสียงดิน คร่ำครวญว่ากินน้ำตา ฟ้าเวทนาแต่ฟ้าสุดหาทางไห้ เพราะโชคชะตา ฉุดให้ฟ้าเป็นไป ฟ้าชั่วเพียงไหน ดินอย่าอภัยฟ้าเลย ฟ้าหมดหนทาง อย่ามาฝากฝังใจให้ ฟ้าหมดดวงใจ ถูกเขาแย่งไปไว้เชย เพราะวาสนาดินกับฟ้าไม่เคย หัวอกฟ้าเอย อยากจะเฉลยต่อกัน โอ้แดนดินจ๋าอย่าคิดถึงฟ้า ให้มากนักเลยจะช้ำ ฟ้ารู้ตัวว่าดินมิเคยผิดคำ แต่ฟ้านี้ซิไม่จำฟ้ากับทำชั่วร้าย ฟ้าผิดศีลธรรม ผิดคำที่ฟ้าเคยมั่น ฟ้าต้องจากกัน ชอกช้ำรำพันร้องไห้ ฟ้าผิดไปแล้ว แก้วตาดินจ๋าฟ้าอาย ฟ้าต้องผิดไป ฟ้ายอมให้ดินนินทา โอ้แดนดินจ๋าอย่าคิดถึงฟ้า ให้มากนักเลยจะช้ำ ฟ้ารู้ตัวว่าดินมิเคยผิดคำ แต่ฟ้านี้ซิไม่จำฟ้ากับทำชั่วร้าย ฟ้าผิดศีลธรรม ผิดคำที่ฟ้าเคยมั่น ฟ้าต้องจากกัน ชอกช้ำรำพันร้องไห้ ฟ้าผิดไปแล้ว แก้วตาดินจ๋าฟ้าอาย ฟ้าต้องผิดไป

สายน้ำ หลั่งไหลน้ำใจ บุคคล ไหลเชี่ยว เลี้ยววนโอ้ น้ำใจคน ลึกซึ้ง ลำห้วย เหวธารถ้ำคลอง หนองบึง ทะเล ลึกไม่ได้กึ่งลึกซึ้ง ไม่ถึง น้ำใจ น้ำลึกหยั่งได้ น้ำใจยากจริงลึกด่ำ ไหลดิ่ง ยิ่งกว่า กระแส น้ำไหลอยากจะรู้ ดูน้ำใจ เหตุไฉน ลึกยิ่งกว่าแม่คงคา วารี ผู้ที่ มีความ รักหวังคู่ครอง จะต้องระวัง ระไว ใคร่ครวญ ให้ดีอุบาย เล่ห์กล คนนี้ มากมาย หลากหลายวิธีมีดี แหละชั่ว ทั่วไป ควรนึก ตรึกตรองแล้วมอง ให้นาน น้ำใจ ต้องอ่านควรกะ ประมาณ กาลไกล อย่าเมารัก มักตามใจตรวจนิสัย ให้แน่นอนก่อน ตกลง ปลงใจ

เสิ่งที่เธอ ต้องการ คือของที่ฉันหวงห้าม อย่าลวนลาม ได้ ไหม หากให้เธอง่ายไป ฉันคงต้องไร้ค่า เมตตาฉันบ้างซี รัก จริง รอ หน่อย ใช่ คอย ร้อย ปี อย่าให้หญิงต้องเสื่อมศักดิ์ศรี มีแต่ไร้ราคา เปรียบดั่งผู้ ทรงศีล ถ้าแม้ไร้ศีลคงเสื่อม เสื่อมไม่น่า ศรัทธา แม่เคยพร่ำสอนมา ฉันคิดว่าคงดี สตรีก็เช่นกัน ของ ดี มี ค่า ได้ มา ง่าย นั้น อย่ามัวคิดหรืออย่ามัวฝัน นานแค่ไหนจงรอ สิ่งที่เธอ ต้องการ ตัวฉันยินดีพลีให้ ไม่ขัดใจ ที่ขอ จะถนอมใจรอ มิให้ต้องรอเก้อขอเธอจงเข้าใจ ของ รัก ของ ห่วง หวง ไว้ ให้ ใคร จะเก็บไว้ให้ใครที่ไหน เธอใช่ไหมคนดี

ลมเย็นพลิ้วพัดปลิวลิ่วมา แนวไม้โพ้นไกลสุดตา ดูเหมือนว่าเป็นไพรสณฑ์ เห็นบึงน้ำนองฉันมองน้ำวน ไม้ใบที่หล่น พลิ้ววนร่วงดิ่งลงไป จวนสลัวหนองบัวช่างงาม มองเห็นวิมานเมฆยามลอยฟ้าเด่นดูสดใส น้ำวนพลิ้วรัวพัดบัวพัดใบ คละลอยลิ่วไป เคลิ้มในภาพงามเย็นตา ราตรีเพิ่งเยือนเห็นเด่นเดือนเหมือนจิตเรา น้ำงามด้วยเงาจากฟ้า ดวงบนนั่นไกลนักเกินจักเอื้อมคว้า เดือนแก่นนี้มาให้ชม ธารนามพ้องหนองบัวแห่งใด ไม่เหมือนหนองบัวที่ใจเรานี้ได้เคยสุขสม ถึงตัวร้างไปหัวใจขอจมหนองบัวรื่นรมย์ หนองบัวที่ชมจันทร์แมน

งามแสงเดือนสว่างสีนวลกระจ่างเปล่งรัศมีสีงามอำไพ ยิ่งพิศยิ่งเพลินงามเหลือเกินจันทราน่าชื่นใจ เสียดายอยู่ไกลสูงสุดนภาไม่ลอยลงมาให้ชม ได้แต่จ้องมองละเมอเพ้อพูดพร่ำรำพัน มุ่งใจใฝ่ฝันอาจเอื้อมชมจันทร์นั้นก็คงไม่สม ไม่เคยนึกเลยว่าได้เชยชม คงไม่สมอารมณ์ปอง ตั้งจิตใจจองจะหมองหม่นไหม้ อย่าอาจเอื้อมชมดวงเดือนเหมือนกระต่ายต่ำต้อยเลย ต้องอดชวดเชยอย่ามุ่งนักเลยหวังจะเชยชื่นใจ ระกำช้ำทรวงเพราะดวงเดือนไกล สุดสอยด้วยไม้มาชม ไม่สมควรคู่อยู่ใกล้กับเดือน

ค่ำคืนฝืนใจสุดแสนอาลัย อกเอ๋ย รักเราล่วงเลยรักก่อนนั้นเคย สัญญา ดวงใจเคยมั่น กันมากลับ ชอกช้ำ น้ำตาสัญญานั้นเหลือ แต่เงา ก่อนเคยสาบานจะรักกันนาน เรื่อยไปสัญญาที่ให้ เขียนด้วยหัวใจ ของเราทนกลืนสะอื้น มึนเมา ช่าง ไม่นึก ถึงเราน้อยหรือให้เศร้า ฤทัย โอ้ความรัก ร้างราคำมั่นกลายเป็น น้ำตา ไหลหลั่งลงมา จาก ใจดังมีดกรีดเฉือน ทรวงใน รักห่างร้างรา อาลัยรอยจูบลูบไล้ ละเมอ คร่ำครวญน้ำคำรอยรักระกำ ยิ่งนัก เสียดายคนรักหัวอกฉันหัก เพราะเธอ เคยจำ คำพร่ำ บำเรอเฝ้าแต่เพ้อ ถึงเธอ ทุกวันฉันเหม่อ อาวรณ์

วังน้ำวน สายชล วนเชี่ยวเป็นเกลียว ลึกลง เกลียวน้ำวน วนวิ่งดิ่งตรงลึกลงทุกที สิ่ง ใดที่หลงในวง วนอับจน จะพ้นหรือมี สายชล เชี่ยววน ทวีเหลือที่ จะดันสายชล วังน้ำวน แม้วน แรงเร่าไม่เท่ารักวน วังรักวน วนด้วยเล่ห์กลวก วนล้นไป หาก ใจใคร ถลำรักตนรักพาใจวน หลงจนเวียนใจ สุดปัญญา สุดหาทางไปทุกข์ทน จนใจ อยู่ในวังรักวน (หมู่)รักลึกล้น กลสวาทอาจจะ ก่อกวน หัวใจ ให้มัวหม่นเล่ห์ความรักวนเปรียบน้ำวน ใครถูกกล ต้องหลง วังน้ำวนสายชลวนเชี่ยวเป็นเกลียวลึกลง เกลียวน้ำวน วนวิ่งดิ่งตรงลึกลง ทุกที สิ่ง ใดที่หลงในวงวนอับจน จะพ้นหรือมี สายชล เชี่ยววน ทวีเหลือที่ จะดัน สายชล วังน้ำวน แม้วน แรงเร่าไม่เท่า รักวน วังรักวนวนด้วยเล่ห์กลวกวนล้นไป หาก ใจใคร ถลำรักตนรักพาใจวน หลงจนเวียนใจ สุดปัญญา สุดหาทางไปทุกข์ทน จนใจ อยู่ในวังรักวน

เธอมีรักใหม่จึงได้หลงลืม รักเก่า จำได้หรือเปล่าว่าเรารักกันอัน น้ำคำฉันจำได้มั่น แต่เธอ ซิ พลัน ผันพรากไป เมื่อฉันต้องแพ้ก็ทนหลง พะวงอาลัย เพื่อนคนใหม่ชนะนี่เล่าฉัน ไม่อาจ ชิงเธอ แพ้ด้วยมีอันเป็นจึงยากเป็นอับเฉา บาป อะไรหนอพรากเราความทุกข์โศกไม่บันเทา จึงแสนเศร้าอับเฉาไป ดวงใจหมองหม่นจำใจฝืนทนวิโยค อารมณ์ฉันโศกระกำช้ำใจเป็นเพราะเธอพบเพื่อนคนใหม่ เธอจึงตัดใจ ทิ้งให้ตรมจึงเป็นผู้แพ้ง่ายดาย ฉันไม่วายระทมสุดจะข่มให้หายไปได้ ฉัน เคยปลอบ วิญญาเช็ด น้ำตา ให้เธอ เคยบำเรอปลอบใจนี่จะลืมหรือว่าไร ความรักล่วงห่วงอาลัยยังฝันใฝ่อยู่ทุกคืน

งามไม้ดอกต่างสีชวนชมรื่นอารมณ์เพลินใจ กุหลาบพยอม หอมไกลหงอนไก่ซ่อนกลิ่นทานตะวัน มะลิหอมฟุ้งจรุงรื่นบานชื่นรักเล่ห์เหหัน จำปาจำปีมะลิวัลย์พันธุ์ไม้นั่น งามสวย อยู่ด้วยดินแผ่น ดินทองของไทย เนืองไปด้วยทรัพย์สินข้าวในนาปลาในหนอง ทองในดินใครรู้หากิน ไม่อดตาย

พอกันทีขอเลิกแค่นี้ดีกว่า อยู่ต่อไปช้ำใจหนักหนาเมื่อรักมาเปลี่ยนไป ความทารุนยังแค้นขุ่นกรุ่นหัวใจ คิดถึงความโหดร้ายเมื่อไหร่ร้อนเหมือนไฟแสบทรวง พอเถอะพออย่าได้มาง้อมางอน เสียเวลาอ้อนวอนอย่าตามมาหลอนมาลวง พอกันทีขออย่าได้มีหึงหวงเมื่อรักสลายโรยร่วง ก็เหมือนสิ้นหวงห่วงกัน พอกันทีแม้ว่ายังมีเยื่อใยต้องหักรักและหักอาลัย หักหัวใจห่างหันโทมนัสดังหลงป่าชัฏรกชัน ไม่เห็นทางอ้างว้างหวาดหวั่นแทบฉันกลั้นใจตาย พอกันทีขาดกันเท่านี้ลาเลยอย่าคิดคืนชื่นเชย อย่ามาเหยียดเย้ยไยไพทรมานฉันจนสุดทนอภัย ต่อให้อมพระมาไหว้ก็ไม่เปลี่ยนใจกลับคืน

ยาม เย็น จวนค่ำตะวัน ต่ำ อกฉ่ำ น้ำตา นองใจมัทรีครวญคร่ำ อาลัย อกใคร ไม่มี เหมือนเลยเฝ้าคิดหมาย ชู้ชาย ชื่นเชย เขาไม่รัก เราก็รู้ยังชื่นชู หวังชื่นชม กรรมใดนะเราจึงเศร้า หทัย กรรมใดนะให้ดวงใจ ขื่นขม ฝากใจ ดินฟ้า สายลมชักพาคู่ชม ให้ ฉัน ช่วยนำชัก รักมา โดยพลันสวมรักมั่นเป็นสร้อย สวมใจ มัทรี ร้องไห้ ไม่สร่าง เลยอกเอย แต่เช้า จนเย็น น้ำค้างพรมพร่ำ ฉ่ำ เย็นดั่งเป็น น้ำตา อาลัย โอ้ ดินฟ้า นั้นคงเศร้าใจฟ้าฉ่ำร้อง เสียงระงม ฉันยิ่งตรม ใจยิ่งครวญดินจะคง หลงชม งมรักเรื่อยไปเราจะคง ร้องไห้ อาลัย กำสรวลตราบสิ้น ดินฟ้า จันทร์นวล มิสิ้น รัญจวน ใจสวาทโอ้ ตะวัน ลับลา พาอนาถ เหมือนรักขาด นิราศหัวใจ

นี่ หรือ รักที่ลือว่าหวาน รักพาใจให้เสียว ซ่าน แต่พาลขื่นขม สิ้น หวัง รักเหมือนดังเช่นลม ช้ำใจจริงยิ่งเหลือ ข่ม อกตรมโหยอ่อน เปลี่ยว ใจ หมองใจไม่หลับนอน เหมือนใจแทบขาดรอน ห่วง อาวรณ์ร้องไห้ ร่ำ หา หวังคืนมาให้อภัย เพราะรักเดียวแน่ในใจ คะนึงคิดไปไม่ลืม เปลี่ยว ใจ หมองใจไม่หลับนอน เหมือนใจแทบขาดรอน ห่วง อาวรณ์ร้องไห้ ร่ำ หา หวังคืนมาให้อภัย เพราะรักเดียวแน่ในใจ คะนึงคิดไปไม่ลืม ระกำช้ำทรวงห่วงใย แทบขาดใจแล้ว เอย

เหม่อดูหมู่ดาวที่พราวพร่างฟ้า หยาดสายน้ำตาหยดมาเหมือนว่า ช้ำใจ โอ้ฟ้าลืมเลือนห่วงเดือนเหนือเจ้า หรือไร เจ้าพราวผ่องใส ไม่เคยชื่นชม หยาดเอยหยาดชนหล่นมาชุ่มชื้น หยาดน้ำค้างคืนฝากรอยขมขื่น ระทม เจ้าช้ำอุราดุจทรวงของข้า ระบม เขาเคยชิดชม แล้วมาห่างเหิน โอ้ น้ำ ตาดาว ไหล พราว โลม หล้า ให้เพลิน หยาด น้ำค้าง ชวน เชิญ หริ่ง หรีด เพลิน กรีด ร้องรำพัน เยือกเย็นทั่วกันด้วยชลหยาดฟ้า อกเอ๋ยอกเราเมื่อคราวชอกช้ำ สุดแสนระกำหลั่งความช้ำด้วย น้ำตา แต่น้ำตาเราโอ้ใครไหนเล่า เหลียวมา ซับรอยน้ำตา ของข้าดุจดาว

หาดงามยามเห็นเหมือนเช่นครั้งมา คู่ชื่นชีวาแล้วเริงร่าแจ่มใสผิดเพียงวันนี้ หนอพี่แสนไกลแม้นมีพี่ใกล้ คงได้พลอยชมหมู่เรือใบน้อยทยอยเข้าฝั่ง ดั่งนกคืนรังเห็นแล้วช่างขื่นขม พี่เคยเชยชิด.สมจิตภิรมย์เหมือนวิมานล่มไม่สมดวงใจ โครมครืนคลื่นหวนทวนฝั่งดั่งเพลงที่พี่กล่อม อารมณ์จึงน้อมถึงพี่ผู้มีแต่ฝังใจ ลมโชยโปรยพรมเหมือนดังพี่ชม สุขสมเพียงละเมอไปมองดูทางไหนชื่นใจดั่งมีพี่ชิดเชย โน่นทิวมะพร้าวไหวราวครื้นเครงได้ลมบรรเลง เหมือนดังเร่งพี่เอ๋ยโปรดมาเถิดหนา เพราะว่าเหมือนเคยเหมือนคำที่เอ่ยเฉลยลอยมา

ดอกจันทร์กะพ้อร่วงพรู เจ้ามิใช่ร่วงสู่ แผ่นดินแห่งไหนโดยง่าย ลมพาเอากลีบกระจาย ร่วงปลิวพร่างพริ้วพราย ไม่มีที่หมายใด ดูดังฝูงผึ้งแตกรัง เมื่อไร้กำลังหล่นก็ลงฝังทั่วไป ไร้ผู้จะเหลียวใส่ใจ ไม่มีใครที่ไหน เก็บเอาไปเพื่อไว้บูชา บางกลีบเขาเหยียบลง แหลกเป็นผงอย่างไร้เมตตา กลีบจมแผ่นดินสิ้นสูญราคา กลิ่นนั้นหนา ยังหอมเป็นค่าผูกพัน จันทร์กะพ้อคือเหล่าสตรี มีราคีเพราะชายขยี้พรหมจรรย์ ความสาวแหลกเหลวสิ้นกัน ไร้ค่าผูกพัน เหมือนจันทร์กะพ้อร่วงพรู

รักจากไปใจหายสุดหมายมาหายห่าง กลัวรักชืดจืดจางจะหม่นจะหมางจางใจ รักจากไปใจหวิวลมพริ้วก็ครวญใคร่ ลมเอ๋ยผ่านเลยไปเหตุใดไม่พารัก โอ้รักเคยหวานก่อนเคยชื่นบานสมานสมัคร ครั้นเมื่อร้างห่างรักช่างเศร้าโศรกนักหวนหักเมื่อรักไกล รักจากไปใจหมองร่ำร้องจนหมองไหม้ โอ้รักพรากจากไปแต่ยังห่วงใยไม่จาง ก่อนเคยรักกันแท้จริงไม่ทิ้งไม่ขว้าง ถึงจะชิดหรือจะห่างรักไม่ร้างแรมเลย

ดอกไม้แรกบานรูปสะคราญหอมยวนใจ กลิ่นจรุง ฟังไกล หอมอวนอบพื้นดิน กลิ่น หอม ปาน ใด ย่อมยั่วใจ ของภุมรินวนเวียน วก บิน อย่างยินดี ชมชิม ลิ้ม เลมจนอิ่มเอมน่าเปรมปรีด์ ชิมลอง ของดีพอเสื่อมศรีก็หนีเลย สิ้นรัก สิ้นชมสิ้นอารมณ์ สม ใจ เชยบินไป ลับ เลย เจ้าไม่เคยคิดอาลัยห่างเหินเมินจากไกล ทอดทิ้งไปไม่กลับมา ดอก ไม้ แรก บานเปรียบก็ปานสาวแรกรุ่น ผลิ นวล ละ มุน เนื้อนวลนุ่มโสภาแรก สาว แรก งาม แรกก่อความ เย้าอุราเหล่ชาย หมายตา อยากจะลอง แมลง เหมือนชายคอยกล้ำกลาย ใคร่ครอบครอง พอชม สมปองชายก็มองข้ามหัวไป สิ้น สาว ซูบ โซมถูกลูบโลม สาวเศร้าใจ พรหมจรรย์ เสียไปไม่มีใคร เขา นิ ยม สิ้น สาว ก็สิ้นชมสิ้นภิรมย์ ตรมอยู่เดียว

ลมพระพาย ชายชื่น ในคืนนี้ กลิ่นราตรี หอมระรื่น ชื่นใจแสน ดอกไม้อื่น ดื่นไป ในดินแดน จะเหมือนแม้น ราตรี ไม่มีเลย เจ้าโชยกลิ่น ต่อเมื่อสิ้น แสงอาทิตย์ เหมือนให้คิด ปริศนา ราตรีเอ๋ย คิดคำนึง ถึงราตรี ที่เราเคย ได้ชมเชย ชื่นชวน รัญจวนใจ พอสิ้นคืน คืนสิ้น กลิ่นเสาวรส ความช้อยชด สดชื่น คืนไปไหน ทิ้งแต่รอย รัญจวน ป่วนฤทัย ฝากเอาไว้ กับราตรี ไม่มีเลือน กลิ่นอายเจ้า เร้าใจ ให้ใฝ่ฝัน ทุกคืนวัน ครั่นใจ ใครจะเหมือน โอ้ราตรี เจ้าเอ๋ย ที่เคยเยือน ยังตามเตือน ใจอยู่ ไม่รู้วาย มาคืนนี้ กลิ่นราตรี ที่ไหนหนอ ลอยมาล่อ ล้อให้ ใจคอหาย อกระทึก นึกประหวั่น ครั่นใจกาย หรือราตรี ที่หมาย ชายกลิ่นมา เพื่อทวนถาม ความใน ให้ประจักษ์ เหมือนถามรัก ทวนเล่ห์ เสน่หา โอ้ราตรี ที่เคยชื่น รื่นอุรา ลอยทวนมา หรืออย่างไร ใคร่รู้เอย

พอได้เห็นหน้ามีค่าแต่เพียงคิดถึง ตอกสลักปักความรักตรึงเพราะรักครั้งหนึ่ง ซึ้งทรวง อบอุ่นภายในใจต่อใจรินรักตักตวง ไม่เห็นหน้าน้ำตาพลันร่วงทั้งห่วงทั้งหวง อาลัย เจอะกันเช้าค่ำใจร่ำบอกเวลาน้อย ตกดึกๆเปิดใจไว้คอยแล้วใยคุณปล่อย รักไป เนินนานเวลาใครอาจพาความรักจากไกล หรือว่าคุณจะมีรักใหม่ไม่ใกล้ไม่ไกลแค่มือนี้เอง เขาสวยกว่าเราเขาสาวกว่าเรา เขาพราวเขาพริ้งเพียงได้ฟังใจมันก็ยิ่ง ก็ยิ่งจะอลเวงเรารักกันก่อน ยังมาซ้อนทำไม่ยำเกรงอยู่ดีๆจะมาข่มเหง หรือเป็นนักเลงประจำหัวใจ พอได้เห็นหน้าวางท่าลืมเราเสียแล้ว ดั่งมีดกรีดห้องใจย้ำแนวแม้มันจะแผ่ว ก็ตาย ก็ใครทานทนทรมานคนที่โชคร้าย เขาไม่นึกว่าคุณทำได้เกิดบาดทะยักใจใกล้ตายแล้วคุณ พอได้เห็นหน้าวางท่าลืมเราเสียแล้วดั่งมีดกรีดห้องใจย้ำแนว แม้มันจะแผ่ว ก็ตาย ก็ใครทานทนทรมานคนที่โชคร้าย เขาไม่นึกว่าคุณทำได้เกิดบาดทะยักใจใกล้ตายแล้วคุณ

ฟังเสียงเยือกเย็นไม่เห็นอะไร ฟังเสียงแต่ไกลฟังคล้ายเสียงลม ทอดใจถอนอ่อนอารมณ์ ฟังแล้วตรอมตรมเมื่อยามสายลมคร่ำครวญ ลมเอ๋ยอย่าครวญจงหวนกลับมา ช่วยพัดช่วยพานำรักชื่นชวน สายลมครวญคร่ำเหมือนคำเธอครวญ หัวใจรัญจวนเมื่อเธอร้องครวญไกลไกล เสียงแว่วแผ่วเบาเบาแสนเศร้าจับใจ เออหนอกระไรเธออยู่ไหนฉันยังใฝ่รำพัน ฟังเสียงคร่ำครวญลมหวนผ่านมา ใยหนอไม่พากลิ่นรักฝากฉัน ได้แต่ชะเง้อฟังเสียงเธอนั่น เลยเพ้อรำพัน สียงนั้นคืเธอเรียกหา ลมพัดผ่านพลิ้ววาบหวิวหัวใจ พอพัดผ่านไปไม่พัดกลับมา เงียบใจเหงาเศร้าอุรา ใจฉันระอาช่วยพาฉันไปกับลม ลมเอ๋ยอย่าครวญจงหวนกลับมา ช่วยพัดช่วยพานำรักรื่นรมย์ ทุกวันเคยชื่นทุกคืนเคยชม ฝืนใจให้ข่มเมื่อลมพัดเชยเลยไป หลงคู่อยู่คนเดียวแสนเปล่าเปลี่ยวใจ เออหนอกระไรลมผ่านไปฉันยังไม่รำพัน ลมเอ๋ยช่วยนำคำรักให้เธอ ว่าฉันละเมอยังเพ้อทุกวัน ลมผ่านเลยไปไม่รับคำมั่น ใจฉันหวิวหวั่นไม่เห็นใจกันบ้างเลย

น้ำตาลใกล้มด ใครอดงดได้ ดวงใจไหนจะเว้นให้ต้องใจผูกพัน หญิงและชายเมื่ออยู่ใกล้กัน ต้องเกิดกระสันสุดกลั้นใจภิรมย์ น้ำตาลใกล้มด สุดจะอดสุดที่มดจะข่ม มองดูรู้ในอารมณ์ รสหวานรอให้ชม ต้องชมภิรมย์หทัย ไหนเลยจักไม่เชยชิดก็ผิดไป ชื่นจิตใจให้ฉ่ำทรวง อันความรัก แรงนักสุดจะหักใจหวง เฝ้าชะแง้แลพิศติดเตือน อย่าเหมือนดังมดแฝงพวงมะม่วง ปองประโลมหวังชมผลพวงตราบร่วงสู่ดิน แม้น้ำตาลใกล้มดอดกิน สุดสิ้นเจ็บจินต์ตรมใจ

เห็นบัวขาว พราวอยู่ในบึงใหญ่ ดอกใบบุปผาชาติสะอาดตา น้ำใสไหลกระเซ็นเห็นตัวปลา ว่ายวนไปมาน่าเอ็นดู หมู่ภุมริน บินเวียน ว่อน คอยร่อนดมกลิ่น กลิ่นเกสร พายเรือน้อย คล้อยเคลื่อนในสาคร ค่อยพาจรห่างไปในกลางน้ำ หมู่ภุมริน บินเวียน ว่อน คอยร่อนดมกลิ่น กลิ่นเกสร พายเรือน้อย คล้อยเคลื่อนในสาคร ค่อยพาจรห่างไปในกลางน้ำ

เอาความขมขื่นไปทิ้งแม่โขง ให้มันไหลลง ไหลลง ไหลลง ไหลลงทะเล เบื่อความรักจากคนร้อยเล่ห์ เล่ห์ลวงลึกกว่าทะเล สุดคาดคะเนสุดนับคณา เอาความทุกข์ยากฝากธาราใส ให้มันไหลไป ไหลไป ไหลไป มิให้หวนมา ช่วยกลบฝังความหลังของข้า บทเรียนรักด้วยน้ำตา แม่โขงเจ้าขา ช่วยกลบช่วยกลืน แม้ความเจ็บปวดเป็นเหมือนกรวดทราย ถมทิ้งลงไปแม่โขงทั้งสาย คงกลายเขินตื้น ถ้าความเจ็บช้ำ เป็นน้ำก็นองท่วมพื้น รสชาติบาดแผลขมขื่นแม่โขงช่วยกลืนให้ไกลแสนไกล เอาความขมขื่นไปทิ้งแม่โขง ให้มันไหลลง ไหลลง ไหลลง ไหลลงลับไป โอแม่โขงที่โค้งคดไกล เปรียบยังมิเท่าน้ำใจ คดเคี้ยวเชี่ยวไหลกว่าลำโขงเอย

คำใดไม่ซึ้งตรึงใจเหมือนแม่ อันพระคุณปกแผ่ มีแก่ลูกน้อยกลอยใจ อกแม่เคยโอบอ้อม เห่กล่อมละมุนละไม ยุงเอ๋ยเคยกินริ้นไต่ แม่เฝ้าแกว่งไกวลูกให้นิทรา มองไปใจหายไม่วายแสนเศร้า ครวญถึงความแต่เก่า ใจเศร้าขาดแม่แลหา ดั่งนกน้อยคอยเหยื่อ แม่เผื่อด้วยใจเมตตา นกน้อยคอยแม่ไม่มา โอ้ว่าแม่จ๋าแม่อยู่แห่งใด ยามใดหมองหม่นขาดคนเหลียวแล เคยเห็นก็แต่แม่ที่อยู่ใกล้ น้ำตาลูกไหลแม่ซับน้ำตาให้ ด้วยใจรักเวทนา อ้อมตักแม่เอ๋ย เคยซับรับน้ำตา พระคุณยิ่งพสุธา สิ้นแม่แลหาเปลี่ยวใจ บุญคุณอันนี้ไม่มีเหมือนแม่ ใครเขาจะเผื่อแผ่ ให้แก่เรานั้นอันใด อ้างว้างใจแสนเศร้า เปลี่ยวเปล่าเหมือนอยู่ป่าไกล แม่จ๋าพระคุณยิ่งใหญ่ อ้อมอกแม่ไซร้ลูกไม่เคยลืม

ข้อยเป็นหลานย่าโม อยู่เมืองโคราชสุโข ไม่ใหญ่โตแต่ก็พอตัว พี่มาจากกรุงอย่าทำมั่วซั่ว จะรักกันต้องวางตัว ให้ดีก่อนหนา อย่ามองกันง่ายไป คนเมืองโคราชหัวใจรักใครต้องจริงดังว่า ไม่จริงอย่ามาเว้าเสียเวลา โปรดไปให้ไกลดีกว่า อย่าทำโมโห ถ้าจริง จริงจังจริงใจแน่นอน ต้องไปสาบานเสียก่อน ต่อหน้าย่าโม ให้ย่ารู้หลานสาวท่านมีแฟนโก้ มีรักจริงใจไม่โอ่ แต่โชว์ความดี ย่าช่วยเป็นพยาน ให้รักจริงใจของหลาน ชื่นบานชั่วนาตาปี ถ้าเขาหลอกลวงหลานช้ำฤดี ย่าจงอย่าไว้ชีวี สาปส่งไปเลย ถ้าจริง จริงจังจริงใจแน่นอน ต้องไปสาบานเสียก่อน ต่อหน้าย่าโม ให้ย่ารู้หลานสาวท่านมีแฟนโก้ มีรักจริงใจไม่โอ่ แต่โชว์ความดี ย่าช่วยเป็นพยาน ให้รักจริงใจของหลาน ชื่นบานชั่วนาตาปี ถ้าเขาหลอกลวงหลานช้ำฤดี ย่าจงอย่าไว้ชีวี สาปส่งไปเลย

สาปแล้ว ไม่ขอรักใครใฝ่ปอง คิดครองเป็นคู่ทุกวันนี้อยู่กล้ำกลืนน้ำตาตกใน เกิดมามีมารเฝ้าแต่ประหารดวงใจ ช้ำจิตคิดไปหมองไหม้ทุกข์ตรม กรวดน้ำคว่ำขันรักกันชาติเดียวร้างเกลียวสวาท หัวใจแทบขาดพลาดความหวังเคยชื่นชม เจ็บจำไปนาน หลงเชื่อคำหวานภิรมย์ รักจึงระทมทุกข์ตรมทรวงใน คนเดียวมีสามหัวใจครอบครองรักปองไม่จริง รักเผื่อเลือกทิ้งนี่คนอะไร ผ่านความโสมมสังคมยุคใหม่ เหลียวหาหัวใจแน่นอนไม่มี อย่าพบ อย่าพานพวกมารผจญ ต้องทนวิบาก รักกันแล้วจาก พรากกันเหมือนตายหน่ายหนี เกลียดกลัวจนตาย ขอสาปมารร้ายชีวี พ้นไปเสียทีไม่มีกรรมเวร

ราตรีที่หาดสงขลา สมิหราสวาท มองเห็นหาดกับฟ้า รุ่งรังสี รัชนีโลมหล้า ล่องลอย เวหา ล้อมดารางามน่ายล ทะเลงามเมื่อยามอุษา สมิหราพาชื่น เย็นระรื่นทิวสน วิหคร้อง ฟ้าคะนองหมองหม่น เมฆพาลมฝน เหมือนดลใจอาวรณ์ รักเอยก่อนเคยหวานฉ่ำ ต้องมาชอกช้ำ เพราะกรรมจำจร หากใจไม่หายอาวรณ์ สุดไถ่ถอน พร่ำวอนธารา ทะเลเอยเจ้าครวญหาใคร อกแดนฟ้ากว้างใหญ่ ใครเขาห่วงคอยหา เจ้าหม่นหมอง หรือมาลองใจข้า โอ้สมิหรา ฝันวิญญาอาดูร ทะเลเอยเจ้าครวญหาใคร อกแดนฟ้ากว้างใหญ่ ใครเขาห่วงคอยหา เจ้าหม่นหมอง หรือมาลองใจข้า โอ้สมิหรา ฝันวิญญาอาดูร

โอ โอ้ โอ โอ โอ โอ โอ เอย โอย แม่สอดสะอื้น ระทมขมขื่นเจ้ายืนอ้างว้างกลางพนา เห็นทิวเขาเบียดเสียดฟ้า เหมือนว่า ม่านฟ้าป่าเขาสูงบัง โอย แม่สอดแสนเศร้าเหมือนข้าซบเซาถูกเขาทอดทิ้งลำพัง รักเอยรักที่เคยหวัง เขาชัง จากไปเหมือนดั่งไม่มีเยื่อใย ธารน้ำเมย ไหลเลย ไหลเลยทิ้งถิ่นแดนไทย ธารรักเอย ไหลเลยพ้นถิ่นแผ่นแดนใจ ปล่อยข้าไว้ให้ช้ำกล้ำกลืน โอย แม่สอดสาวเอย ซบลำน้ำเมย กอดเกยปลอบขวัญวันคืน โถทรวงช้ำข้าจำฝืน ขมขื่นจะซบสะอื้นกับอ้อมอกใคร

เขาแต่งแฟนซี มากมีต่างสีต่างสรร ดูล้วนแพรพรรณ แข่งขันกันงามหนักหนา ฉันแต่งอย่างนี้ มิใช่แฟนซีนะท่านเจ้าขา เพราะยากแค้นอนาถา แม้แต่เสื้อผ้าไม่มีชิ้นดี แม้เปรียบแฟนซี ก็เป็นแฟนซีชีวิต มองแล้วต้องคิด ชีวิตคนเราเหล่านี้ ล้วนแตกต่างกัน เหมือนผ้าแพรพรรณหลายหลากมากสี รวมทั้งคนจนคนมี สุดแต่วิถีที่ตนเกิดกาย แต่แล้วบางคน เขาไม่มองคนในแง่ชีวิต เขากลับมองอาภรณ์น้อยนิด ที่เราใช้ปกปิดร่างกาย ก็ไอ้เสื้อผ้าเราซื้อหามาเพียงปิดความอาย ค่าของคนเรามีมากมาย กลับลดกายไปเทียบกับมัน เห็นแต่งกายดี ก็ผูกไมตรีเข้าไว้ ใจนั้นเป็นอย่างไรทราบไหมที่ไปผูกพัน แม้แต่งมอซอเขาก็รังเกียจ หยามเหยียดเดียดฉันท์ ใส่หน้ากากหากัน แต่งตัวเฉิดฉันก็มีเกียรติดี เราหันไปมองยกย่องอาภรณ์ ประดับร่างกาย แล้วผู้คนที่จนเหลือหลาย ก็คงแหนงหน่ายสิ้นไร้ราศี จึงแบ่งช่องให้ วายร้ายอาศัยมาร่วมคลุกคลี เที่ยวแทรกแซงสังคมผู้ดี ให้หมองมีราคียอกย้อน แม้ถอดอาภรณ์ร่างกายล่อนจ้อนเท่านั้น คงเหมือนไปทั่วกันท่านฉันไม่มีหลอกหลอน แม้สิ้นลมปราณ ของที่ต้องการก็แค่กองฟอน ควรยับยั้งสังวร อย่ามัวหลอกหลอน ล่อลวงอยู่เลย

กังหันสวาท หมุนเวียนเปลี่ยนไป เพราะใจของคน ชีวิตปวงชนมีวันปะปน วกวนเรื่อยไป ขึ้นอยู่ในห้วงหทัย ใจใครไม่คงแน่นอน สั่นคลอนให้ใจไหวหวั่น กังหันสวาทนิราศผ่านไกลไปไม่กลับคืน ชีวิตขมขื่นหน้าชื่นอกตรม ระทมโศกศัลย์ ผู้ใดไม่สิ้นผูกพัน รันทดหทัยสิ้นดี ย่อมมีแต่ความระบม รักเปรียบกังหันลม ย่อมมีเปลี่ยนแปลง ด้วยแรงความชื่นชม หากมัวหลงพะวงต่อคำนิยม ชมชื่นมีปรวนแปร ชีวิตสวาทนั้นพลาดผิดไป เพราะไม่ไตร่ตรอง ชีวิตก็ต้องเหมือนคนสิ้นใจ ฤทัยอ่อนแอ คนเราไม่มีแน่แท้ เอาแน่อะไรใจคน ย่อมเวียนวนไปจนตาย รักเปรียบกังหันลม ย่อมมีเปลี่ยนแปลง ด้วยแรงความชื่นชม หากมัวหลงพะวงต่อคำนิยม ชื่นชมมีปรวนแปร ชีวิตสวาทนั้นพลาดผิดไป เพราะไม่ไตร่ตรอง ชีวิตก็ต้องเหมือนคนสิ้นใจ ฤทัยอ่อนแอ คนเราไม่มีแน่แท้ เอาแน่อะไรใจคน ย่อมเวียนวนไปจนตาย

เลิกแล้วต่อกัน ขาดความสัมพันธ์ ตั้งแต่วันนี้ สิ้นสุดกันเสียที จะไม่ไยดี ตั้งแต่วันนี้ไป เจ็บแล้วต้องจำ ที่เธอนั้นทำ จะต้องจำไว้ เกลียดคนมีหลายใจ จะไม่อภัย จนแม้ตายจากกัน เสียแรงเราซื่อ โง่งมคงถือ สัญญาคำมั่น ถ้าจับไม่ได้ ถ้าไล่ไม่ทัน ก็คงหลอกฉันไปอีกนาน ชาตินี้ชาติไหน ให้ไกลแสนไกล ก็คงหลอกฉันไปอีกนาน จากในมือมาร ก้มกราบพระสาบาน อย่าได้แพ้วพาน คนสาธารณ์อีกเลย

อาจถามหัวใจเธอได้เสมอ ว่าฉันหรือเธอผู้ใด ไม่ซื่อ ใครทำลายรัก ที่สร้างกับมือ ฉันผิดด้วยหรือ ที่ฉันรู้ทัน มาอ่อยเคยหวานมาพาลแปรปรวน จะทำกำสรวลไปทำไมกันให้ช้ำฤดี ถ้าฉันต้องไปร้องไห้วันหลัง สุ่มเสียงคงดังร้อยเท่าพันทวี ลายเธอมาเผยเสียก่อน ตอนนี้ นี้โชคยังดีช่วยฉันทันเวลา ถ้าไม่เช่นนั้น นานวันนานปี อาจตัวฉันนี้เจอคดีอาญา ต้องหาฆ่าใคร กระซิบถามใจ เธอได้เช่นกัน ว่าทุกทุกวันฉันตรมเพียงใด ทนความเจ้าชู้ดูภาพบาดใจ พระเจ้าองค์ไหนท่านก็รู้ได้ดี ที่เธอขื่นขมระทมระกำ ให้เอาเลขสามไปคูณดูที นี้แหละฉันช้ำใจ เมื่อฉันไม่ดีมีค่าไม่พอ ก็ฉันจะรอรอไปทำไม รอดูใครเขามาแย่งเธอไป ประโยชน์อะไรให้น้ำตาคลอ เมื่อเธอเจอเพชรยังดูเป็นดิน แต่พอเจอหินเธอเอาไปพะนอ ก็แสนจนใจ กระซิบถามใจเธอได้เช่นกัน ว่าทุกทุกวันฉันตรมเพียงใด ทนความเจ้าชู้ ดูภาพบาดใจ พระเจ้าองค์ไหนท่านก็รู้ได้ดี ที่เธอขื่นขมระทมระกำ ให้เอาเลขสามไปคูณดูที นี้แหละฉัน ช้ำใจ เมื่อฉันไม่ดีมีค่าไม่พอ ก็ฉันจะรอรอไปทำไม รอดูใครเขามาแย่งเธอไป ประโยชน์อะไรให้น้ำตาคลอ เมื่อเธอเจอเพชรยังดูเป็นดิน แต่พอเจอหินเธอเอาไปพะนอก็แสนจนใจ เมื่อฉันไม่ดีฉันก็จนใจ เมื่อฉันไม่ดีฉันก็จนใจ เมื่อฉันไม่ดีฉันก็จนใจ เมื่อฉันไม่ดีฉันก็จนใจ เมื่อฉันไม่ดีฉันก็จนใจ

ดู เดือน เมื่อยยามลับท้องนภา ยิ่งคิดยิ่งพาใจเศร้า แสงสว่างที่เคยพร่างเพรา ยังเร้าใจอยู่ไม่รู้ เลือน งามแสงเดือนเป็นเพื่อนชม ชุ่มชื่นอารมณ์ ลมค่อยพัดมาเยือนคล้ายความรักเตือน เหมือนดังดารา ส่องฟากฟ้าให้งาม ดู เดือนดารา เมื่อยามลับไปไกลตา ก่อนนี้เคยมาอยู่ใกล้ แสงส่องต้องดวงหทัย เรารักเราใคร่ได้ชิด ชม ยามนี้เดือนเตือนจากจร ค่อนทรวงสะท้อน ถอนจากรักจึงตรม นภา ระทมไร้เดือนเพื่อนชม ชอกช้ำจำลา ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ

ตราบใดที่ฟ้ายังเปลี่ยนสีโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ปลงเสียเถิดคุณขาอย่ามัวอาวรณ์เมื่อเจอรักซ้อนซ่อนใจ จะอยู่หรือไปก็ใจของเขาหากเหมือนใจเราไม่ต้องเศร้าใจ เมื่อเขาสิ้นศรัทธาตัดเยื่อขาดใยก็ปล่อยเขาไปดีกว่า ปลงเสียเถิดความรักคิดให้ตระหนัก ความรักคือน้ำตา ทั้งทั้ง ที่รู้ก็อยากจะรักปักใจใฝ่หาไม่สมอุราก็เสียใจ โอ้.อนิจจาเฝ้าเตือนใครเขาผงเข้าตาเรามันเศร้าเกินใคร ปลงไม่ตกอกเอ๋ยอาวรณ์อาลัยเขารู้บ้างไหมว่าใครยังคอย ปลงเสียเถิดความรักคิดให้ตระหนัก ความรักคือน้ำตา ทั้งทั้ง ที่รู้ก็อยากจะรักปักใจใฝ่หาไม่สมอุราก็เสียใจ โอ้.อนิจจาเฝ้าเตือนใครเขาผงเข้าตาเรามันเศร้าเกินใคร ปลงไม่ตกอกเอ๋ยอาวรณ์อาลัยเขารู้บ้างไหมว่าใครยังคอย