เพลง | MUSIC

นํ้าตานองอาบสองแก้ม สายลมแย้มพัดผ่านมา นาฬิกาบอกเวลา ดังเตือนว่าเลยเวลานอน ทอดถอนใจให้คำนึงหวังวันหนึ่งให้ผ่านไป ร่างของเธอปรนเปรอชายด้วยดวงใจแหลกเหลวระบม สังคมทราม ทรามเพราะคนความยากจนใครทนได้ พ่อก็แก่แม่ไม่สบายน้องหญิงชายวัยกำลังหม่ำ ชํ้าเพราะความที่เธอจนนี่หรือคนสังคมรังเกียจ ช่วยผู้ชายระบายความเครียดสิบร้อยพันยันรัฐมนตรี เป็นนวลนางในอ่างนํ้า เป็นนางงามตู้กระจก นํ้าตาตกหัวอกเธอล้มเหลว ใครจะรู้ใครจะเห็น ใครจะเป็นผู้เห็นใจ ใครจะมาคิดจริงใจ ผ่านเลยไปไม่จริงจัง นํ้าตานองอาบสองแก้ม สายลมแย้มพัดผ่านมา นาฬิกาบอกเวลา ดังเตือนว่าเลยเวลานอน ทอดถอนใจไม่คำนึงหวังวันหนึ่งให้ผ่านไป เพี่อพ่อแม่เป็นอยู่สบายน้องหญิงชายได้เล่าเรียน เป็นนวลนางในอ่างนํ้า เป็นนางงามตู้กระจก นํ้าตาตกหัวอกเธอล้มเหลว ใครจะรู้ใครจะเห็น ใครจะเป็นผู้เห็นใจ ใครจะมาคิดจริงใจ ผ่านเลยไปไม่จริงจัง นํ้าตานองอาบสองแก้ม สายลมแย้มพัดผ่านมา นาฬิกาบอกเวลา ดังเตือนว่าเลยเวลานอน ทอดถอนใจไม่คำนึงหวังวันหนึ่งให้ผ่านไป เพี่อพ่อแม่เป็นอยู่สบายน้องหญิงชายได้เล่าเรียน เพี่อพ่อแม่เป็นอยู่สบายน้องหญิงชายได้เล่าเรียน

แม้ชีวิตได้ผ่านเลยวัยแห่งความฝัน วันที่ผ่านมาไร้จุดหมาย ฉันเรียนรู้เพื่ออยู่เพียงตัวและจิตใจ เป็นมิตรแท้ที่ดีต่อกัน เหมือนชีวิตผันผ่านคืนวันอันเปลี่ยวเหงา ตัวเป็นของเราใจของใคร มีชีวิตเพื่อสู้คืนวันอันโหดร้าย คืนที่ตัวกับใจไม่ตรงกัน คืนนั้นคืนไหน ใจแพ้ตัว คืนและวันอันน่ากลัวตัวแพ้ใจ ท่ามกลางแสงสีศิวิไลซ์ อาจหลงทางไปไม่ยากเย็น คืนนั้นคืนไหน ใจเพ้อฝัน คืนและวันฝันไปไกลลิบโลก ดั่งนกน้อยลิ่วล่องลอยแรงลมโบก พออับโชคตกลงกลางทะเลใจ ทุกชีวิตดิ้นรนค้นหาแต่จุดหมาย ใจในร่างกายกลับไม่เจอ ทุกข์ที่เกิดซ้ำ เพราะใจนำพร่ำเพ้อ หาหัวใจให้เจอก็เป็นสุข คืนนั้นคืนไหน ใจแพ้ตัว คืนและวันอันน่ากลัวตัวแพ้ใจ ท่ามกลางแสงสีศิวิไลซ์ อาจหลงทางไปไม่ยากเย็น คืนนั้นคืนไหน ใจเพ้อฝัน คืนและวันฝันไปไกลลิบโลก ดั่งนกน้อยลิ่วล่องลอยแรงลมโบก พออับโชคตกลงกลางทะเลใจ ทุกชีวิตดิ้นรนค้นหาแต่จุดหมาย ใจในร่างกายกลับไม่เจอ ทุกข์ที่เกิดซ้ำ เพราะใจนำพร่ำเพ้อ หาหัวใจให้เจอก็เป็นสุข ทุกข์ที่เกิดซ้ำ เพราะใจนำพร่ำเพ้อ หาหัวใจให้เจอก็เป็นสุข

เขา นั้นมีคู่อยู่แล้ว เขารักปักใจแน่แน่ว แล้วเธอรักเขาทำไม เขามีลูกน้อย เป็นพยานรักไว้ข้างกาย ด้วยความรักปักดวงใจ ที่เขาให้กับครอบครัว เขา คงรักเธอเหมือนกัน รักเพราะใกล้ชิดกัน ศีลธรรมก็กั้นไม่ไหว แต่รักที่เธอ ให้เขา รักนั้นเพื่ออะไร ครอบครัวเขาอยู่กับใคร ถ้าเธอไปแย่งเขามา คิด แล้วชวนให้ยิ่งสงสาร รักแล้วยิ่งทรมาน น้ำตามันตกข้างใน เลิกกันวันนี้ ให้เขากลับตัวกลับใจ ยอมรับเป็นผู้แพ้ไป ฟ้าคงอภัยให้เธอ

เกิด มา เป็นพ่อ ค้า แม่ ขายต้อง หาบ คอน ตั้ง แต่บ่ายไปถึงตอนค่ำต้องเดิน ตากแดด เสีย จน ผิว ดำชี ช้ำ กะหล่ำปลีเอ๋ย นะจ๊ะ ตื่น แต่เช้า ไปขาย ส้ม ตำตำไทยใส่ถั่ว ตำลาวใส่ปลาร้า ใส่ ปูดำ เขาไม่ใส่ปูม้าไม่ใส่ ปูนา ไม่ใส่ปู ทะเล ข้าวเหนียว ส้มตำเขาอยู่ หน้า ปั๊มตำ ปาปาย่า ป๊อก ๆ แปลก แต่จริงไม่ว่าหญิงว่าชายคุณหญิงและคุณนาย ต่างนิยมและยกย่องไทย ลาว ฝรั่ง ต่างก็เคยลิ้มลอง ปวดท้อง ไม่ถึงตายหรอก นะจ๊ะท่าน ผู้นำ ไปยัน ผู้ ตาม ว่าคน ฟัน ดำ หรือว่าคนฟันหลอขับ แท็กซี่ หรือขี่ สามล้อ นั่งรถ ชูคอร่ำรวยหรือยากจนข้าวเหนียว ส้มตำ เขาอยู่ หน้า ปั๊มตำ ปาปาย่า ป๊อก ๆ ข้าวเหนียว ส้มตำเขาอยู่ หน้า ปั๊มตำ ปาปาย่า ป๊อก ๆ เหนื่อย ยังไง ไม่ ท้อ ไม่ สนก็เกิดมาจน ไม่อดทนก็อดข้าว อย่าหมิ่น ว่าเป็น อาหารซาดลาวข้าวเหนียวข้าวเจ้า เรา เข้ากันได้ นะจ๊ะแซบ อีหลี ส้มตำช่วยชาติ เพราะว่าสามารถ สร้างชาติพัฒนา เกิดมาจนหรือว่ารวยล้นฟ้า อย่าเบือน หนีหน้า ปาปาย่า ป๊อก ๆ ข้าวเหนียว ส้มตำเขาอยู่หน้าปั๊มตำ ปาปาย่า ป๊อก ๆ

ไผ่ เป็น ลำ เป็น กลุ่ม เป็น กอ ไผ่ จะ ล้อ เล่น ลม ไป ตาม ทาง ที่ เหมาะ สม ไป ตาม ทิศ ทาง ลม ไผ่ ต่าง พันธุ์ ต่าง เผ่า ต่าง กอ ไผ่ ก็ ยัง ต่าง สี ดั่ง ผู้ คน ในสังคม เรา นี่ ใย จะ ไม่ ต่าง กัน คน ละ ทาง คน ละ อย่าง คน ละ อุดม การณ์ แต่ ก็ มี จุด หมาย เดียว กัน เป็นเรื่องราว ของ ชาว ไผ่ แดง บ้าง ก็ รู้ กัน อยู่ แก่ ใจ บ้าง ก็ ฝัน กัน ไป แต่ จง จำ ไว้ ก่อน จะ สาย อย่าให้ใคร มา สน ตะพาย คน ละ ทาง คน ละ อย่าง คน ละ อุดม การณ์ แต่ ก็ มี จุด หมาย เดียว กัน เป็นเรื่องราว ของ ชาว ไผ่ แดง บ้าง ก็ รู้ กัน อยู่ แก่ ใจ บ้าง ก็ ฝัน กัน ไป แต่ จง จำ ไว้ ก่อน จะ สาย อย่า ให้ ใคร มา สน ตะพาย แต่ จง จำ ไว้ ก่อน จะ สาย อย่า ให้ ใคร มา สน ตะพาย

ข้าจะรักเอ็ง ไปจนสุดขั้วหัวใจ ลึกลงไปถึงตับไต ไส้พุงยันถุงน้ำดี ข้าจะรักเอ็งไปจนสุดที่ลิ้นปี่ ตับม้ามไปยันเซ่งจี๊ ตัวข้ารักเอ็งสิ้นดี ก็บอกกันไว้ก่อน ว่าตัวข้ามันแน่มันนอน จะร้องเพลงให้เอ็งฟังก่อน ว่าเงินทองข้าไม่ค่อยมี เศรษฐีเขามีเงิน เขาไปเล่นตีกอล์ฟทั้งปี ตัวข้านั้นมันบ่จี๊ อย่างดีก็แค่ตีกบ ข้าจะรักเอ็ง ไปจนสุดขั้วหัวใจ ลึกลงไปถึงตับไต ไส้พุงยันถุงน้ำดี ข้าจะรักเอ็งไปจนสุดที่ลิ้นปี่ ตับม้ามไปยันเซ่งจี๊ ตัวข้ารักเอ็งสิ้นดี ก็บอกให้รู้ก่อน ว่าตื่นนอนก็ตื่นก่อนฟ้า ตัวข้านั้นเป็นชาวนา ทำนาชั่วนาตาปี หัวใจของข้าเป็นหัวใจตาสาตาสี ทำนามาตั้งหลายปี ทำจนตัวดำปิ๊ดปี๋ ก็ข้ารักของข้า หัวใจข้ามีแต่เอ็ง จะเอาหัวใจใส่เข่ง ให้เอ็งเอาไว้ผู้เดียว ถึงเจ้ารถแทร็กเตอร์ สวยกว่าข้าก็ไม่แลเหลียว ข้ารักไอ้ทุยตัวเดียว ไปจนสุดขั้วหัวใจ ข้าจะรักเอ็ง ไปจนสุดขั้วหัวใจ ลึกลงไปถึงตับไต ไส้พุงยันถุงน้ำดี ข้าจะรักเอ็งไปจนสุดที่ลิ้นปี่ ตับม้ามไปยันเซ่งจี๊ ตัวข้ารักเอ็งสิ้นดี มันสุดขั้วหัวใจ มันสุดขั้วหัวใจ

เหมือนกำแพงถูกเขาปล่อยร้าง เหมือนคนสร้างมิได้ตั้งใจทิ้งให้เราทนเหงาอยู่เรื่อยไป ฝ่าพายุร้ายไปตามลำพัง เลือกทางเดินที่คิดและหวัง หากแม้ต้องพังก็ยังยอมทนฝืนชะตาที่แสน มืดมน เก็บฝันเบื้องบน จนกลายเป็นจริง สุด แต่ใจ จะไขว่ คว้าสุด แต่ใจ จะไขว่ คว้า สุด แต่ใจ จะไขว่ คว้าสุด แต่ใจ จะไขว่ คว้า สุด แต่ใจ จะไขว่ คว้าสุด แต่ใจ จะไขว่ คว้า สุด แต่ใจ จะไขว่ คว้าสุด แต่ใจ จะไขว่ คว้า ตั้งใจทำดังหวังวาดไว้ไม่คิดฝันไปให้ไกลเกินจริง รู้คุณค่าของคนไม่ทิ้งไขว่คว้า ให้จริงฝันคงไม่ไกล สุด แต่ใจ จะไขว่ คว้าสุด แต่ใจ จะไขว่ คว้า สุด แต่ใจ จะไขว่ คว้าสุด แต่ใจ จะไขว่ คว้า

ฟากฟ้ายามเย็น เห็นแสงรำไร อาทิตย์จะลับโลกไป พระจันทร์จะโผล่ขึ้นมา หมู่มวลวิหค เหินลมอยู่กลางเวหา จะกลับคืนสู่ชายคา ชายป่าคือแหล่งพักพิง แต่น้องนางไยไม่เห็นกลับมาจากไปตั้งหลายปีกว่า ท้องนาบ้านเราเหงาจัง ลมหนาวพัดโบก โยกเรือนจนคล้ายจะพัง ผู้เฒ่าตายายลงนั่ง เหม่อลอยด้วยใจเลื่อนลอย นกน้อยจากท้องนาราคาถูก เธอเป็นลูก ที่ถูกพ่อแม่ขายไป กตัญญูบิดา มารดาปานใด แม่สาย จากเมือง เชียงฮายต้องไปสู่สังคมทราม เมื่อรู้สึกตัวว่าสายเกินไปหมื่นพันที่เธอผ่านชาย หัวใจเธอจึงเย็นชา สังคมกระหน่ำ ซ้ำสอง เธอต้องติดยาไม่คิดหวนคืนบ้านนา ปรารถนา เพียงยาเมา ผู้เฒ่าล้มป่วย คนช่วยไปบอกเธอจึงจากเมืองบางกอก หวังไปให้ทันเวลา เอายาไปฝาก เอาหมาก เอาพลูเสื้อผ้า แม่สายที่เธอจากมา เหมือนวาจาว่าสายเกินไป นกน้อยกลับมาแค่ทันพระสวด ใครเล่าเจ็บปวดรวดร้าวเท่าสาวเมืองเหนือ สังคมเมืองไทย ใครฟังเขาคงไม่เชื่อ ขายกินหมดแล้วเอื้องเหนือให้กับชายที่อู้บ่จ้าง

ดอกกระโดนอยู่ในพงพฤกษ์ไพร เจ้าเป็นดอกไม้ห่างไกลคนเหลียวมอง ไม่มีสีสันบริสุทธิ์ผุดผ่อง กระทบแสงทองเมื่อยามอรุโณทัย หมู่ภมรสะออนมาตอมหอมกลิ่น ลิ้มรสหมดสิ้นโบกบินทอดทิ้งเจ้าไป เจ้ากระโดนไม้ป่ามีค่าไฉน ชื่อเจ้าเลือนหายดอกไม้ที่บนภูยาว ดอก เอย เจ้าดอกกระโดนเปรียบเช่นคน ที่ร่วงโรยอับเฉามีใครบ้างหนอ ที่เขารู้ใจเราว่าสุดแสนเหงา เหมือนเจ้าที่เฉาโรยรา เจ้ากระโดนเอนต้นรอฝนมาเยือน ข้าก็เหมือนดั่งเจ้าที่เฝ้าโหยหา กระโดนขาดฝนดั่งคนที่ทรมา รอวันนั้นหนาฝนลาสั่งฟ้ามาเยือน

1.ปาปาย่าป๊อกๆ 2.สุดแต่ใจจะไขว่คว้า 3.ไผ่แดง 4.สุดขั้วหัวใจ 5.ชั่วนิจนิรันดร 6.ตักที่น่านอนตาย 7.ทะเลไม่เคยหลับ 8.ขาดเธอขาดใจ 9.ลอดลายมังกร 10.บัวแล้งน้ำ 11.รอ 12.โอ้รัก 13.คอยน้อง 14.ชื่นรัก 15.เป็นไปไม่ได้ 16.ไม่มีวันที่เราจะพรากจากกัน 17.ลำนำรัก 18.หนาวเนื้อ 19.ไหนว่าจะจำ 20.นกขมิ้น

1.รอวันเธอกลับ 2.เก้าล้านหยดน้ำตา 3.ฉันจนใจ 4.สุดจะหยุดใจ 5.เปาบุ้นจิ้น 6.เปาบุ้นจิ้น 1995 7.นางโลม 8.รักแสนเศร้า 9.สวรรค์ปิด 10.ไปโรงเรียนสาย 11.ทางรักสีดำ 12.ดาวประดับใจ 13.เอาความรักเธอคืนไป 14.ขอเวลาหน่อย 15.ไม่รักแกล้งหลอก 16.แม่สาย 17.ดอกกระโดน 18.รักเขาทำไม 19.นางงามตู้กระจก 20.ทะเลใจ

หากฉันบิน บินไปได้ดั่งนก ฉันจะบิน บินไปในนภา หากฉันลอย ล่องลมเหนือฟากฟ้า ฉันจะมองลง มา ยังพื้นดิน โลกมนุษย์ แสนกว้างใหญ่เหลือเกิน ยิ่งมองยิ่งเพลิน จำเริญหัวใจ พื้นแผ่นดิน แลดูเป็นสีเขียว พื้นแผ่นน้ำ แลดูเป็นสีคราม อาจจะเคย มีใครตั้งคำถาม ความงดงามของโลก อยู่หนใด โลกมนุษย์ แสนกว้างใหญ่เหลือเกิน ยิ่งมองยิ่งเพลิน จำเริญหัวใจ ความ งาม ความ รัก มี มา ตาม ธรรม ชาติ เติม วาด แต่ง แต้ม แสง สี ตาม ใน ใจคน มี ฟ้า มี น้ำ มี ดิน หิน ทราย และผู้คน ร่วม สุข ทุกข์ ทน สร้างแผ่นพื้น ดินไทย หากคุณบิน บินไปได้ดั่งนก ยามเมื่อคุณ บินไปในนภา ยามเมื่อคุณ ล่องลอยบนฟากฟ้า มองลงมา เบื้องล่าง ยังพื้นดิน โลกมนุษย์ แสนกว้างใหญ่ เหลือเกิน ยิ่งมอง ยิ่งเพลิน จำเริญ หัวใจ กระ แส เสียง เพลง นี้จากฟากฟ้าแสนไกล ฝาก ความ ในใจ ให้ มวล หมู่ชน ทุกคน อัน ความ เป็นจริงที่มองเห็นมาจากฟ้าเบื้องบน ฟ้า อยู่ ค้ำ คน คนไม่อยู่ค้ำ ฟ้า

ชีวิตลำเค็ญ จำเป็นต้องมีวิชา ทุ่มเทกายา รบศึกพม่าสุดใจ มันเกิดความแค้น ที่อัดฝังแน่น หนอลูกผู้ชาย พ่อแม่พี่สาวเราตาย ด้วยปลายคมดาบศัตรู ครูสอนเชิงมวย ก็เพียงชายพเนจร นกไร้รังนอน เฝ้าสอน ให้ข้าเรียนรู้ ดูเจ้าเด็กวัด ฝึกหัดชกมวย ตำราต่อสู้ ชาวบ้าน บ้านกุ่มต่างรู้ ว่าฟ้าส่งแชมป์ มาเกิด แม่ช่อมะขาม ความงามของบ้าน ป่าโมก ผู้คอย ร่วมทุกข์ร่วมโศก คนรัก สุดแสนประเสริฐ ออกศึกครั้งนี้ หากแม้เสียที ไม่เสียชาติเกิด เจ้าจงรับรู้ข้าเถิด ข้ารักเจ้าหมดหัวใจ แก่งแย่งชิงดี ยังมีอยู่ทุกสังคม นายขนมต้ม พบความขมขื่นมากมาย มีแต่เชิงมวย ที่ได้ต่อชีพ ให้พอรอดตาย ชีวิตของลูกผู้ชาย ผู้กลายมาเป็น ตำนาน แม่ช่อมะขาม ความงามของบ้าน ป่าโมก ผู้คอย ร่วมทุกข์ร่วมโศก คนรัก สุดแสน ระเสริฐ ออกศึกครั้งนี้ หากแม้เสียที ไม่เสียชาติเกิด เจ้าจงรับรู้ข้าเถิด ข้ารักเจ้าหมดหัวใจ แก่งแย่งชิงดี ยังมีอยู่ทุกสังคม นายขนมต้ม พบความขมขื่นมากมาย มีแต่เชิงมวย ที่ได้ต่อชีพ ให้พอรอดตาย ชีวิตของลูกผู้ชาย ผู้กลายมาเป็น ตำนาน

ข้อยจากอีสานมาหลายปี เข้ามาอยู่ กรุงศรี วิไล เลิศฟ้า ทำงานแลก กับเงิน เลี้ยงชีวา บริการเพิ่มพลังให้รถรา คนเขาขานนามว่าเป็นเด็กปั้ม น้ำมัน ตื่นแต่เช้าเพราะกลัวไม่ทัน ถ้าตื่นสาย เราก็รู้กัน ค่าแรง งานนั้นมันสำมะคัญ จริงเออ แตรรถบีบก็ต้องรีบลุกโกรกกราก เป็นความลำบากที่ข้อยต้องเจอ เช้าจนดึกเงียบเย็น ยืนเซ่อ โอ้ละเน้อข้อยมัน ง่วงนอน แต่งตัว ก็บ่แม่นสำอาง ย้อนข้อยบ่มีสตางค์จับจ่ายใช้สอย ชุดทำงานเด็กปั้มนั่นแหละชุดนอน คู่ชม คู่ควง คู่เว้าวอนข้อยยังบ่ ออนซอนย้อนข้อยมัน ยังจน ซิมีไผ มาสนใจเราผู้อับเฉา เราต้องจำทน เก็บดวงใจจนจนมอบเพื่อคนรักจริง มีรถเก๋งขี่ ก็เข้าทีดีดอก ข้อยคน บ้านนอกซิบ่กล้า แอบอิง ข้อยจึงต้องเฉยดู อยู่นิ่ง เพราะจนทุกสิ่งไม่สุงสิงกับใคร

ไก่ชน ไก่ชน ชนไก่ กีฬาไทยๆ ท้องถิ่นบ้านเรา สนุกจัง เชียร์ดังไม่เบา สนุกจัง เชียร์ดังไม่เบา ล้อมวงกันเข้า มาเชียร์ไก่ชน เจ้าลูกโทนลูกดำตัวตัน เป็นไก่รังสรรค์ บางปะหัน อยุธยา ลูกครึ่งง่อนปากไวเหมือนพม่า ลูกครึ่งง่อนปากไวเหมือนพม่า คือรองบ่อนทายท้า ไก่คาราบาว เจ้าถั่วงอก เหลืองหงอกหางขาว ไก่คาราบาว บ้านเชียงอุดรธานี เป็นไก่ไทย สูงยาวเข่าดี เป็นไก่ไทย สูงยาวเข่าดี ชนมาสิบปี ไม่มีให้เกินสองอัน พอขันจมน้ำคือหมดยก เคาะสัญญาณโป๊กๆ บอกทั้งไก่ทั้งคน มือน้ำก็ต่างสาละวน มือน้ำก็ต่างสาละวน เอาไก่ของตน มาเข้าปากถ่างตา ถ้าไก่แพ้ ต้องเสียเงินเดิมพัน จึงมีเซียนพนัน คู่ไปกับเกมส์กีฬา บ้างยกมือ ลุกขึ้นทายท้า บ้างยกมือ ลุกขึ้นทายท้า ปากก็ร้องออกมาว่า ห้า สี่ สาม สอง พอขันจมน้ำคือหมดยก เคาะสัญญาณโป๊กๆ บอกทั้งไก่ทั้งคน มือน้ำก็ต่างสาละวน มือน้ำก็ต่างสาละวน เอาไก่ของตน มาเข้าปากถ่างตา แพ้ชนะเป็นสัณชาตญาณ ไก่ชน ชนกัน คนได้มันส์เฮฮา ถ้าไก่แพ้ เรี่ยวแรงอ่อนล้า ถ้าไก่แพ้ เรี่ยวแรงอ่อนล้า อย่าคิดเอาไปฆ่า ให้เอาไปเลี้ยงดูแล เลี้ยงคนเลี้ยงไก่เลี้ยงดี เลี้ยงออกไปตี ขอให้มีโชคชัย เลี้ยงคนเลี้ยงไก่เลี้ยงดี เลี้ยงออกไปตี ขอให้มีโชคชัย เลี้ยงคนเลี้ยงไก่เลี้ยงดี เลี้ยงออกไปตี ขอให้มีโชคชัย ไก่ชน ไก่ชน ชนไก่ กีฬาไทยๆ ท้องถิ่นบ้านเรา ไก่ชน ไก่ชน ชนไก่ กีฬาไทยๆ ท้องถิ่นบ้านเรา ไก่ชน ไก่ชน ชนไก่ กีฬาไทยๆ ท้องถิ่นบ้านเรา

อวยวะอะอวย ว่าอวย ว่าอวย ลุ่มแม่น้ำโขงเอย โอ้แม่น้ำโขงเอย ไหลลงมาจากที่หนึ่ง ไหลผ่านหลายประเทศ ทิเบต จีน พม่า ลาว ไทย เวียดนาม ขะแมร์ แม่น้ำโขง เชื่อมโยงความสัมพันธ์ หลายประเทศเข้าด้วยกัน เป็นพี่น้องกันนะแม่น้ำโขงเอย มาละเหวย มาละวา ตีกลองสามช่า สุรชัยจะร้องเพลง เพื่อนฉันเป็นลาว ตัวขาวน้อยมนมน ฐานะยากจน แต่เป็นคนมีน้ำใจไมตรี เนื้อตัวก็ใสสะอาด ขาวผ่องผาดสง่าราศี น้ำใจยิ่งดูเข้าที ก็เพราะว่ามีความหวังตั้งใจ น้ำโขงไม่เคยขวางกั้น น้ำจันไม่คดโกงใคร น้ำใจสามัคคีเมื่อไร ยกจอกย้อมใจสัมพันธ์ไมตรี เอ้ากรื๊บ การารึบ กรึ๊บ น้ำโขงไม่เคย กั้นความสัมพันธ์ น้ำจันไม่เคย แบ่งชาติชนใด มาละเหวย มาละวา ตีกลองสามช่า สุรชัยจะร้องต่อ เพื่อนฉันเป็นญวน ชอบชวนฉันเล่นเปลไกว เพื่อนญวนฉลาดหัวไว สมองใสขยันการงาน ปลูกผักสวนครัวขายส่ง ฐานะมั่นคงไม่อดอาหาร สาวญวนยิ่งดูชื่นบาน มีชื่อมานานผิวนวลผิวนวล ไม่น้ำโขงไม่เคยขวางกั้น น้ำจันไม่คดโกงใคร น้ำใจสามัคคีเมื่อไร ยกจอกย้อมใจสัมพันธ์ไมตรี เอ้ามาละเหวย มาละวา ตีกลองสามช่ามะมาม่วนนำกัน น้ำโขงไม่เคยคิดแบ่ง เป็นกำแพงชนชาติชนชั้น น้ำโขงเป็นเมื่อน้ำจัน มาลัยสัมพันธ์จะคล้องคอเธอ เพื่อนฉันขะแมร์ รักจริงไม่แพ้ลาวญวน น้ำคำคร่ำครวญ ชอบชักชวนให้ร้องรำทำเพลง ทำนาประสาบ้านนอก ใส่เสื้อดอกตะกรุดของขลัง สู้การสู้งานจริงจัง ไม่หักหลังคดโกงผู้ใด ไทย เขมร ลาว ญวน ชักชวนคบหากันไป แหลมอินโดจีนและไทย ใช่อื่นไกลเชื้อสายสัมพันธ์ น้ำโขงไม่เคยคิดแบ่ง เป็นกำแพงชนชาติชนชั้น น้ำโขงเมื่อเป็นน้ำจัน มาลัยสัมพันธ์จะคล้องคอเธอ น้ำโขงเมื่อเป็นน้ำจัน มาลัยสัมพันธ์จะคล้องคอเธอ น้ำโขงเมื่อเป็นน้ำจัน มาลัยสัมพันธ์จะคล้องคอเธอ ไปละเหวย ไปละวา สุรชัยสามช่า ขออำลาไปก่อน ไปละเหวย ไปละวา สุรชัยสามช่า ขออำลาขอตัวไปก่อน

เมดอินไทยแลนด์ แดนดินไทยเรา เก็บกันจนเก่า เรามีแต่ของดีดี มาตั้งแต่ก่อนสุโขทัย มาลพบุรี อยุธยา ธนบุรี ยุคสมัยนี้ เป็น กทม. เมืองที่คนตกท่อ (ไม่เอาอย่าไปว่าเขาน่า) เมดอินไทยแลนด์ แดนไทยทําเอง จะร้องรําทําเพลง ก็ลํ้าลึกลีลา ฝรั่งแอบชอบใจ แต่คนไทยไม่เห็นค่า กลัวน้อยหน้า ว่าคุณค่านิยมไม่ทันสมัย เมดอินเมืองไทย แล้วใครจะรับประกันฮะ (ฉันว่ามันน่าจะมีคนรับผิดชอบบ้าง) เมดอินไทยแลนด์ แฟนแฟนเข้าใจ ผลิตผลคนไทยใช้เองทําเอง ตัดเย็บเสื้อผ้ากางโกงกางเกง กางเกงยีนส์ (ชะหนอยแน่) แล้วขึ้นเครื่องบินไปส่งเข้ามา คนไทยได้หน้า (ฝรั่งมังค่าได้เงิน) เมดอินไทยแลนด์ พอแขวนตามร้านค้า มาติดป้ายติดตราว่าเมดอินเจแปน ก็ขายดิบขายดีมีราคา คุยกันได้ว่ามันมาต่างแดน ทั้งทันสมัย มาจากแม็กกาซีน เขาไม่ได้หลอกเรากิน หลอกเรานั่นหลอกตัวเอง...เอย

รักและหวัง ตั้งใจไว้ว่า เกิดกายมา ไปตามวิถี ท้อแท้ใจ ไร้ทางสิ้นดี ขอให้มี ซึ่งกำลังใจ ทุกสิ่งนั้นผันแปรเปลี่ยนแปลง แม้สีแสง ก็ยังเปลี่ยนไป ล้มแล้วลุก ลุกยืน ขึ้นใหม่ เห็นไหมรัก และแรงศรัทธา ขอให้รัก ของเราก้าวไป สู่ความสุข สดใสข้างหน้า รักของฉัน มั่นคงหนักหนา รักของเธอ ก็คงเช่นเดียว รักของเรา เหมือนดินกับน้ำ สายสัมพันธ์ ลึกซึ้งแน่นเหนียว ขอสายลม พัดโชยแผ่น ผาโดดเดี่ยว แม้นิดเดียว ก็ยังสุขใจ ทุกสิ่งนั้น ผันแปรเปลี่ยนแปลง แม้สีแสง ก็ยังเปลี่ยนไป ล้มแล้วลุก ลุกยืน ขึ้นใหม่ เห็นไหมรัก และแรงศรัทธา

เย็น ฝนพรำ พรั่งพรูสู่พฤกษา พรมไม้ป่า สดใส ใน วสันต์ หัว ใจเรา ฉ่ำชื่น เช่นดังคืนวัน ฝัน และใฝ่ โลกใหม่ ต้องเป็นของเรา ยาม ฝนหลั่ง เมฆบัง บด ทิวเขา ยาม เห็นเจ้า เปียกปอน ตอนใกล้สาง พบ คนจริง ยิ่งยง คู่คงเส้นทาง เห็น ผู้สร้าง ความทรงจำ มิเลือนจากใจ ยืน หยัดทะนง คู่คง เส้นทางยืดเยื้อ ยิ้ม เพื่อความฝัน ใกล้บรรลุชัย ยาม เห็นหน้า ต้องตา สื่อ ความหมาย จับมือ ทักทาย ส่งยิ้ม กลางสายฝน พบ ความจริงยิ่งหมาย มั่นใน กมล หน ทางสู้ สู่ชัย มิไกลจากเรา

ตามทิวเขาทอดเงาไปสุดขอบฟ้า ตามหมู่ปลา มุ่งสู่มหาทะเล ทะเล คลื่นลม สั่งสมพลังมหึมา น้ำจรดฟ้า กว้างกว่าความ คิดคำนึง จึงใฝ่ฝันถึงวันปิติสุขสม กำแพงแห่งลมกีดกัน ให้ฝันปรวนแปร แลแผ่นดิน สิ้นแรงกลางแสงสุรีย์ คนย่ำยีผู้คนบนหนเดียวกัน วันแห่งชัย แห่งไฟเราจะส่องแสง กำแพงแน่นหนา ศรัทธาจักโถมทำลาย จึงใฝ่ฝัน ถึงวันปิติสุขสม กำแพงแห่งลม กีดกัน ให้ฝันปรวนแปร แลแผ่นดิน สิ้นแรงกลางแสงสุรีย์ คนย่ำยี ผู้คนบนหนเดียวกัน วันแห่งชัย แห่งไฟเราจะส่องแสง กำแพงแน่นหนา ศรัทธาจักโถมทำลาย

สายลมบางบาง บอกทิศทาง ฉันได้ไหมทิศทางที่ไป ของหัวใจฉันและเธอ สายลมเจ้าเอย ผ่านมาแล้วเลย อยู่เสมอเหมือนใครเล่าเอย ผ่านฉันไป ดุจสายลม ฝนตั้งเค้ามา เหมือนหยดน้ำตาไกล้รินไหล ฝนเอยฝนใด พรมไม้ใบให้ ฉันทีร้อนรุ่มอกใจ ลุกเป็นไฟแล้วโลกใบนี้ ฝนเอยแสนดี ตั้งเค้ามา แล้วอย่าหนีไป ถึงเราห่างกันไม่มีแม้วันที่จะได้เจอ เสียงเพลงละเมอ หวังดียังมีต่อกัน น้ำเอยน้ำใจแม้ยังไม่ไร้ ขออย่าลืมฉัน คืนนี้ไร้จันทร์ เหมือนฉันไร้เธอ

มาบัดนี้ พ่อลาลับไปจากโลก ยังความโศก ความอาลัยให้สุดแสน ลูกชาวธรรมศาสตร์ ประกาศแทน จะยืดแน่นอุดมการณ์ ที่ท่านทำ คือวิญญาณเสรี ชื่อปรีดี พนมยงค์ คือดาวที่ดำรงอยู่คู่ฟ้าสถาวร คือเกียรติที่ลาลับ แต่ส่องทางไว้สุนทร คือเกียรติที่กำจร และจารใจผู้ใฝ่ธรรม คือแสงธรรมที่นำฉาย คือความหมายที่เลิศล้ำ คือผู้ประศาสน์คำ ธรรมศาสตร์และการเมือง ผู้พลิกประวัติศาสตร์ ประชาราษฎร์ให้โลกเลื่อง คือเสรีรองเรือง ระยับอยู่คู่ฟ้าดิน อำลา อาลัย อำลา อาลัย จากดวงใจทั่วธานินทร์ แต่เจตนาจินต์ จะสืบล่วงเป็นพลัง คือหรีดและมาลัย จากดวงใจชนรุ่นหลัง สายใยไม่หยุดยั้ง แต่ยังอยู่อย่างยืนยง แม่โดมจักผงาด ธรรมศาสตร์จะดำรง ปรีดี พนมยงค์ ประดับไว้ในใจชน ปรีดี พนมยงค์ ประดับไว้ในใจชน

รถไฟประหาร แม่แหลกราญระหว่างทางไป โอ้คืนนั้นดาวเดือนหม่น ทุ่งนาก็ก่นร่ำไห้ ป่าไพรร้องระงม บ้านนาสะเทือนแรงลม จ่อมจมอาลัยแม่ จดหมายของเพื่อนบอกข่าว เรื่องราวได้เปลี่ยนแปรไป สังคมเน่าใน สุดแก้ไขข้องเกี่ยวเยียวยา เมืองบ้านเราทรามเสื่อม คิดไปน่าเอือมระอา ประชาต้องร้องไห้ ไม่มีน้ำตาจะไหล มันตกในหัวอก พ.ศ.สองห้าสองสี่ ผู้ใหญ่ลีตีกลองประชุม ร้อนลมว่าวรุม ดั่งไฟสุมทั่วถิ่นดินแล้ง บ้านเราผู้เฒ่าผู้แก่ แต่ละคนแต่ละคนหน้าแห้ง ข้าวแพงของแพง ผู้ใหญ่ลีไม่มีคำแย้ง หมดแรงแม้จะกล่าว ข่าวคราวสังคมชาวบ้าน หนีไปทำงานเมืองกรุง ทิ้งคานกระบุง เปลี่ยนผ้าถุงนุ่งกางเกงยีนส์ ผู้ชายขายแรงเพื่ออยู่ ผู้หญิงขายตัวเพื่อกิน ได้ยินแล้วก็เศร้า ส่วนยายตาฟางกับหลานสาว ตากหน้าขอทาน สุดท้ายคือเรื่องราวของแม่ ผู้อยู่แต่ริมทุ่งมานาน รถไฟประหาร แม่แหลกราญระหว่างทางไป โอ้คืนนั้นดาวเดือนหม่น ทุ่งนาก็ก่นร่ำไห้ ป่าไพรร้องระงม บ้านนาสะเทือนแรงลม จ่อมจมอาลัยแม่ บ้านนาสะเทือนแรงลม จ่อมจมอาลัยแม่

ฉันคือประชาชนต้องอดทนได้ทุกอย่าง แม้นปัญหามันคับคั่ง ประเดประดัง อยู่ในใจ ฉันคือประชาชน ต้องห้อยโหนทุกวันวี่ รถเมล์ มันล้นปรี่ ร้อนสิ้นดีก็ต้องทน ฉันคือประชาชนผู้ดิ้นรน ทุกเช้าค่ำ เหงื่อไคลมันไหลฉ่ำ หน้าก็ดำตัวก็เหนียว ฉันคือประชาชน ที่ผอมโซเหมือนซังหญ้า อยู่ตามทุ่งตามป่า ไร้ราคาค่าควรมอง ฉันคือประชาชน ไม่ใช่คนที่มีเกียรติ ไปไหนต้องละเอียด ค่อยๆเหยียด ค่อยๆเงย ฉันคือประชาชน ไม่เหมือนคนที่ยิ่งใหญ่ ไปไหนคนก็ไหว้ เอามือไขว้หว่างขา ฉันคือประชาชน ไม่ใช่คนมีอำนาจ ไม่เคยคิดไม่เคยคาด จะผูกขาดประเทศไทย. คือประชาชน ไม่เหมือนคนที่ยิ่งใหญ่. ไปไหนคนก็ไหว้ เอามือไขว้หว่างขา. คือประชาชน ไม่ใช่คนมีอำนาจ. ไม่เคยคิด ไม่เคยคาด จะผูกขาดประเทศไทย.

บ้านเคยอยู่ อู่เคยนอน เมื่อจะจากจร ไม่รู้วันย้อนกลับมา ลูกผู้ชายหลั่งน้ำตา ต่างถ้อยวาจาแห่งการอำลา เคยหาเคยนอน แม่เคยนั่งอยู่กลางนอกชาน พ่อเล่านิทานและเคยขับขานบทกลอน น้องยังซุกตัวหนุนตักแม่นอน คือภาพอันสุนทร แห่งความอาวรณ์ ก่อนการจากลา บ้านคงเศร้าเงียบเหงาวังเวง ไม่มีบทเพลงอันอบอุ่นเลอค่า วันนี้วันเศร้า ต้องกล่าวคำอำลา ไม่นานจากนี้วันหน้าจะกลับบ้าน ชีวิตจิตใจฝันใฝ่ดิ้นรน เกิดมาเป็นคน ไม่ควรอับจนดักดาน มีเพลงลาแต่ตั้งใจว่าไม่นาน จะมีบทเพลงชื่นบาน ต้อนรับการคืนเรือน มีเพลงลา แต่ตั้งใจว่าไม่นานจะมีบทเพลงชื่นบาน ต้อนรับการคืนเรือน

กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา สงครามสงครามก็คือความวอดวาย ความเป็นความตาย ล่มสลาลยเผ่าพันธุ์ สงครามทำลาย ดั่งไฟร้ายโลกันต์ ดินปืนคาวควัน เลือดคลุ้งทุ่งสังหาร ตายตายตาย เป็นแสนเป็นล้าน ล้มเจ็บทรมาน ก็เป็นล้านเป็นแสน กัมพูชาจะหาไหนมาแทน โอ บ้านข้าแผ่นดินใคร กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา

โบกมือลา เสียงเพลงครวญมาต้องลาแล้วเพื่อน กี่ปีจะลับเลือน ฝากเพลงคอยย้ำเตือนหวนไห้ จากกันไกล แม้เพียงร่างกายแต่ใจชิดใกล้ เมื่อใจเราซึ้งใจ ร่วมทางไม่ร้างไกล หมาย มั่น ขุนเขาไม่อาจขวาง สายทางเที่ยงธรรมได้ ความหวังยังพริ้มพราย เก่าตายมีใหม่เสริม ชีวิตที่ผ่านพบ มีลบย่อมมีเพิ่ม ขอเพียงให้เหมือนเดิม กำลังใจ อย่า อาวรณ์ รักเราไม่คลอนคลางแคลงแหนงหน่าย ให้รักเราละลาย กระจายในผองชน ผู้ทุกข์ทนตลอดกาล

ชีวิตของข้านี้หนอ ดั่งรอเพียงถึงวันตาย หยาดเหงื่อแรงงานแล้งหลาย เลือดร้ายไหลรินหลั่งนอง ดั่งเปรตปอบคอยรุมล้อม ตรมตรอมผอมโซสิ้นแรง เดือดแดดแผดเปลวลมแล้ง โอ้ฟ้าแดงด้วยแสงสุรีย์ ข้าเกิดเป็นคนทำนา ปู่ย่าตายายดั่งเดียว ขุดค้นหว่านดำกำเคียว ซีดเซียวนับวันพันปี ชั่วโคตรตระกูลหลลานเหลน แก่เฒ่าลำเค็ญเช่นนี้ ดุจดั่งค่ำคืนตาดี โอ้ชีวีมืดมนดลตระกาล วันหนึ่งข้าเคยใฝ่ฝัน ขายมันขายปอเก็บเงิน ขายไร่ขายนาวัวควาย อยากได้รถยนต์สักคัน วิ่งส่งรับคนโดยสาร ไม่นานวันคงร่ำรวย บุญบาปกลับไม่อำนวย โอ้แสนซวยรวยลงร่ำไป น้ำมูกน้ำมันมันแพง ลูกเมียท้องแห้งอดโซ ค่างวดก็แพงอักโข จะหัวโตเสียแล้วสิเรา ขายข้าวขายเฮือนขายเล้า กู้เขาก็ยังไม่พอ เถ้าแก่ก็ไม่ปรานี ไม่ถึงปียึดเอาคืนไป โอย ลูกใหญ่ล่มจมเสียแล้ว ไม่เหลือแนวได้เป็นของเรา จะอยู่ก็อายคนเขา จึงเลือกเอาหนทางสู่เมือง รับจ้างแรงงานวันนี้ ชีวีนับวันฟืดเคือง แต่ก่อนทุ่งนาเรืองเหลือง พอเข้าเมือง เหลือเพียงความหลัง บ้านช่องเรือนชานสูญเสีย ลูกเมียอยู่กินจังได๋ เงินทองไม่พอส่งให้ สุดแค้นใจเมื่อยในอกเรา นั่งจ่มอยู่ริมทางเท้า ถึงคราวตกงานอีกครา เหน็ดเหนื่อยเมื่อยแรงอ่อนล้า โอ้ชีวาดังข้าวลาลาน

แป๊ะขายขวด แป๊ะขายขวด มีขวดมาขาย แป๊ะขายขวด แป๊ะขายขวด ใส่หมวกกุยลุ้ยนุ่งกางเกงขาก๊วย อาแป๊ะอียังไม่รวย จะกินเต้าฮวยยังไม่มีตางค์ อาศัยอยู่เสาชิงชา ตื่นมาล้างหน้าถูฟัน ออกวิ่งขายขวดทั้งวัง ไม่ใช้นํ้ามันงละให้มันเจ็กปวก มีขวกมาขาย อ้า ขวกกลมขวกแบงมาขายอ้า แป๊ะ แป๊ะ มีขวดมาขาย มากมายมีตั้งหลายขวด วันนี้ทําไมมาสาย เมื่อคืนกินไปกี่ขวด เล่นทําเอาอั๊วใจหาย เป็นไรใครจะซื้อขวด คืนนี้ก็มีนัดดวด พรุ่งนี้มีขวดเอามาขาย แป๊ะขายขวด แป๊ะขายขวด มีขวดมาขาย แป๊ะขายขวด แป๊ะขายขวด เลิกใส่หมวกกุยลุ้ยกับกางเกงขาก๊วย อาแป๊ะอีค่อยรํ่ารวยจะกินเต้าฮวยได้หลาย หลาย ชาม ปลูกตึกอยู่เสาชิงช้า ตื่นมาล้างหน้าถูฟัง คอยนั่งนับเงิงทั้งวัง มีรถหลายคังอ่ะไว้คอยส่งขวด (พูด) เถ้าแก่ มีขวดมาขาย หิวเหล้าเร็ว เร็ว หน่อย วันนี้ทําไมลื้อมาสาย (เมื่อคืนกินไปหลายขวด) เอาขวกอะไรมาขาย เอาขวกกลมขวกแบนกี่ขวก (ขวดกลมไม่มีมาขาย เงินทองไม่ค่อยมีดวด มีแต่ขวดแบนสองขวด รวมเป็นหนึ่งขวดเท่ากับหนึ่งกลม เฮอะ เฮอะ แป๊ะขายขวด แป๊ะขายขวด มีขวดมาขาย แป๊ะขายขวด แป๊ะขายขวด มีขวกเอามาขายอ้า ขวกกลมขวกแบนเอามาขายอ้า ขวกแบนขวกกลมเอามาขายอ้า

ยุคสมัยที่เปิดเว้าโชว์แหว่ง จับสาวแก้มแดงมาถ่างแข่งถ่างขา ประกวดประชันส่งกันเข้ามา กำหนดเงินตราชื่อเสียงรางวัล หน้ายังยิ้มพิมพ์ใจไทยแลนด์ เมื่อก่อนนี้เป็นเทพีชาวบ้าน ผู้ใหญ่กำนันส่งประชันในอำเภอ ต่อจากนั้นก้าวไปเป็นอินเตอร์ สวยเลิศเลอลีลานางสาวไทย หน้ายังยิ้มพิมพ์ใจไทยแลนด์ เป็นดอกไม้หอมไกลไทยแลนด์ มีชาวต่างแดนแฟนๆมาสนใจ เป็นมาลีปีท่องเที่ยวไทย บรรยากาศแจ่มใสสนองรับนโยบาย หน้ายังยิ้มพิมพ์ใจไทยแลนด์ ผ่านไปแล้วก็เลิกแล้วกันไป ไม่มีรอบใหม่เพื่อให้โชว์ของดี ผ่านสมัยนางสาวไทยเสียที มาเป็นประชาชี ประชาชนธรรมดา หน้ายังยิ้มพิมพ์ใจไทยแลนด์ หุ่นยังสวยเหมือนนางสาวไทย หน้ายังใสยักย้ายลีลา สาวตำบลไม่ได้เป็นดารา ต้องทำมาหากินตามแสงไฟมัวซัว หน้ายังยิ้มพิมพ์ใจไทยแลนด์ หุ่นอย่างคนที่ไม่สนใจอะไร ยังสบายยังเป็นนางสาวไทยแลนด์ หน้ายังยิ้มรับคนต่างแดน มีแฟนๆช่วยเชียร์กันมากมาย หน้ายังยิ้มพิมพ์ใจไทยแลนด์

นวลนาง น้องกางจ้อง 
พี่นี้แอบมอง นานสองนาน 
เสื้อทรง รัดเอวสั้น ยืนเฝ้าหน้าร้านดูเข้าที 
พูดจาอ่อนหู ดู ดี ดี บ่อสร้างเจ้ามีแม่ศรีลานนา 
ของถูกของแพงคนแย่งกันซื้อ 
ฝากไว้เป็นชื่อ ฝีมือไทย 
ทุกสิ่งสวยงามตามแบบชาวเหนือ 
อุดหนุนจุนเจือ เพราะถูกใจ
 ก็แอบรักเธออยู่ แอบรักเธออยู่
 แอบรักเธออยู่ เธอคงรู้ซิ 
ส่งยิ้มให้ก่อน ส่งยิ้มให้ก่อน 
ส่งยิ้มให้หล่อนแล้วกลับไปนอนฝันดี
 นวลนาง น้องกางจ้อง
 เธอมีเจ้าของ กันหรือยัง
 ถ้ายัง ขอจงช่วย ยกมือบอกด้วยพอชื่นใจ 
รับ รักพี่โตย จะได้ไหม 
บ่อสร้างเชียงใหม่สาวไทยลานนา 
ขออยู่ขอตายพูดไม่อายแล้ว
 จอดไม่ต้องแจวแล้วซิหัวใจ
 แต่เล็กจนโตมาจนป่านนี้
 เพิ่งจะพบของดี ที่ถูกใจ


เอ้ามาละเว้ย เอ้ยมาละวา มยุเอ๋ย มยุรา ชะชะช่า อยากจะเห็นหน้า อยากจะมาดูให้ชัดเจน มยุราตัวจริงเป็นเป็น ได้แต่เห็น เห็นแต่ในทีวี ผมม้าปกคลุมหน้าผาก ทาปากทาแก้มโสภี รูปร่างก็กำลังดี ปีทั้งปี ยังสาวไม่สร่าง ตัดสินใจเด็ดขาด กี่บาทก็ยอมทุ่มเท หม้อแกง กล้วยกวน สาเก ขายแบบเท เลหลังเป็นทุน วันเสาร์ เขามีคอนเสิร์ต เปิดแสดงให้คนดูฟรี เพลงดังฟังดูเพราะดี มีดนตรี มีมยุรา เสียงกระหึ่ม เครื่องไฟ ให้ใจมันร้อน เสียงกลอง ไม่ล้าไม่ผ่อน ไม่มีขาดตอน ให้เสียอารมณ์ อยากเห็นตัวใกล้ใกล้ แต่จนใจผู้คนแน่นหนา เบียดเสียด เต้นแร้ง เต้นกา ด้วยเจตนา หาสุขใส่ตัว มองหาแม่มยุรา อีแร้งอีกาจิกกันวุ่นวาย ลืมตัวบวกกับความตกใจ จึงร้องออกไป มยุราช่วยด้วย เสียงกระหึ่ม เครื่องไฟ ให้ใจมันร้อน เสียงกลอง ไม่ล้าไม่ผ่อน ไม่มีขาดตอน ให้เสียอารมณ์เพลง มีหลายหลาก มาจากใจไทยไทยงดงาม ไทยเดิม แตรวง หมอลำ ล้วนสร้างสรรค์ให้จรรโลงใจ เชิญรำวงสามช่า ไม่เหยียบขาเหยียบเท้าของใคร ขอโทษหากผิดพลั้งไป ต้องขออภัยนะมยุรา

บนฟ้ามีเมฆลอย บนดอยมีเมฆบัง มีสาวงามชื่อดัง อยู่หลังแดนดงป่า มีกะลาล่าเซอ มีหนุ่มๆเผลอฮ้องหา มีสาวงามขึ้นมา แล้วมี มิดะ. นางนั้นยืนท่าคอย หนุ่มน้อยที่ยังบ่เคยผ่าน ยังไร้ราคีพาน บ่ฮู้การกามโลกีย์ ยั่วยวนวาจาเว้าวอน บอกสอนหื้อละอ่อนนั้นมี ความฮู้กามวิธี แล้วพลีเรือนกาย งามเหนือคำรำพัน เป็นหมันและเป็นหม้าย ความสวยงามคือภัย ถูกเลือกไว้เป็นมิดะ หนุ่มใดบ่เกยชิดชม บ่สมสู่ฮู้วิชา หมดหนทางขึ้นมา บนลานสาวกอด หมดปัญญาดิ้นรน มืดมนเหมือนคนตาบอด คนแล้วคนเล่ากอด ทอดกายในดงดินแดน จนวัยโรยราล่วงไป คนใหม่มาเป็นมิดะแทน คือเรื่องราวในแดนแผ่นดินอีก้อ

อกหักครานั้น ยับเยินๆเจ็บปวดเหลือเกิน บนเนินหัวใจไอ้เราดั่งตกต้นตาลสูงเสียดฟ้า พลัดตีลังกาลงบนคันนาอกหักครานั้น ยับเยินๆ ระหกระเหินต้องเดินล้มลงล้มคลาน ลืมเก่าคนจนเมื่อคืนร้างได้ทางได้ดีก็ทิ้งไป แรกรักกันมันหวานดั่งตาลเมืองเพชร ช่างหวานสะเด็ดไม่มีสิ่งใดเปรียบปาน กลับกลายเศร้าตรมยิ่งขมยิ่งกว่าวันวาน สะเดาเจ้าเอยไม่เคยหวานซมเซซมซานกลับเพชรบุรี อกหักครานี้ ยับเยินๆยับเยินแค่ไหน แค่ปีนต้นตาลซิเรารูปหล่ออย่างนี้ยังไม่เอา คิดไปใจเศร้าไอ้เราคนจน แรกรักกันมันหวานดั่งตาลเมืองเพชร ช่างหวานสะเด็ดไม่มีสิ่งใดเปรียบปาน กลับกลายเศร้าตรมยิ่งขมยิ่งกว่าวันวาน สะเดาเจ้าเอยไม่เคยหวานซมเซซมซานกลับเพชรบุรี อกหักครานี้ ยับเยินๆยับเยินแค่ไหน แค่ปีนต้นตาลซิเรารูปหล่ออย่างนี้ยังไม่เอา คิดไปใจเศร้าอยากโดดต้นตาลให้ตายไปเลย

เกิดกับดินกับน้ำ ฝั่งลำเจ้าพระยา แดนดินที่มีมนตรา ดอกไม้บูชาหน้าวันสงกรานต์ ประเพณีแต่เก่า สาวเลือดเนื้อชาวมอญ ตายายนั้นเคยพร่ำสอนขยันเหมือนช่างเป็นสุขใจ ปั้นหม้อดินและหม้อไห ปั้นหม้อดินและหม้อไห รักสาวมอญคน ปากที่เรียวและยิ้ม อิ่มดังหน้าพระราม ดูดีน้องนางคนงาม เมื่อเห็นเมื่อยามเธอเอ่ยวาจา อกเอวบางร่างเปรียว เกี่ยวภาษาหัวใจ ความจริงไม่ต้องอายใคร ฉันรักทรามวัยนะน้องนางบ้านมอญ สาวมอญแม่เหมย อยากเป็นเขยบ้านมอญ พักหัวใจไว้ก่อนพักหัวใจพี่ชาย ไม่อายไม่อาย นะสาวมอญคนงาม แม่เหมยนะแม่เหมย สาวมอญแม่เหมย อยากเป็นเขยบ้านมอญ พักหัวใจไว้ก่อนพักหัวใจพี่ชาย ไม่อายไม่อาย นะสาวมอญคนงาม ปั้นหม้อดินและหม้อไห ให้ใครเชิญซื้อหา ดีจริงนะจ๊ะพี่จ๋าไม่ซื้อไม่ว่าแต่อยากให้อุดหนุน หม้อไหที่ได้ประสบ อบเนียนเนื้อละมุน ได้เห็นว่านับเป็นบุญ ให้ฉันลงทุนนะแม่คุณสาวมอญ ปั้นหม้อดินและหม้อไห ปั้นหม้อดินและหม้อไห รักสาวมอญคนงาม